Van mediation is sprake als conflicterende partijen (aanstaande ex-echtelieden, partners in een bedrijf of een maatschap, bestuursleden van een vereniging, buren, (aangetrouwde) familieleden, etc.) een buitenstaande derde (mediator) zoeken om op een constructieve manier hun problemen tot een voor beide partijen bevredigende oplossing te brengen. Dit klinkt eenvoudig, en bovendien, wie zou dit niet willen.

 

Maar de praktijk leert dat veel conflictsituaties zich niet zomaar laten mediëren. Vaak komt dit doordat de verschillende belangen te ver uit elkaar liggen, of omdat één van de partijen niet echt gemotiveerd is om tot een oplossing te komen. Verwar mediation overigens niet met “De Rijdende Rechter”, want die wordt gevraagd om, met het wetboek in de hand, een bindende uitspraak te doen, waaraan men zich ook dient te houden (ook al worden hierbij bemiddelende stappen niet ongebruikt gelaten). Bij mediation zoeken de conflicterende partijen samen, met behulp van de mediator, een voor beide partijen bevredigende oplossing. Het is dus niet de mediator die bepaalt wat de uitkomst zal zijn (wat “De Rijdende Rechter“ nu juist wel doet).

​

Partijen willen voor een vers gerezen of een al langer slepend conflict beiden een bemiddelaar (motivatie), deze bemiddelaar dient voor beide partijen ook acceptabel te zijn (onpartijdigheid, waarna accordering), en vervolgens stelt deze met de partijen ook vooraf een aantal spelregels op, in de vorm van een te tekenen contract. Zo werd dit indertijd, toen ik mijn opleiding hiertoe volgde bij het toenmalige NMI (Nederlands Mediation Instituut), aanbevolen. Inmiddels is deze werkwijze verder geprofessionaliseerd. Mijn eigen ervaring met mediation heeft er gaandeweg echter toe geleid dat ik steeds meer vanuit een vertrouwensbasis met partijen ben gaan werken, en juist geen contract vooraf opstel, waardoor er ook een andere en vaak meer faciliterende sfeer kan ontstaan. Een goede zaak, want niet zelden wordt de mediator, ongewild, onderdeel van het conflict (systemisch gezien bijna onvermijdelijk, zelfs met contracten vooraf), en vormt hij (of zij) tegen wil en dank een probleem vergrotende factor. Partijen gaan de mediator dan ‘gebruiken’ in hun ‘steekspel’. Dit vraagt grote stuurmanskunst van de mediator en vooral ook kennis van en vaardigheid in het werken met systemen (wat bij advocaat/mediators helaas vaak onvoldoende aanwezig is).

 

Mijn ervaring met mediation strekt zich uit over paren, families, maatschappen, huisarts- en dierenartspraktijken, en, vaak zeer gecompliceerd, familiebedrijven. In het laatste geval gaat het om zeer specifieke problemen, die samenhangen met de tegenstrijdige ontwikkelingslijnen, welke nu eenmaal inherent zijn aan een dergelijke configuratie.

​

Als in een vroeg stadium van de mediation, ondanks een (schijnbaar) constructieve start, al te veel onwil bij één van de partijen zichtbaar wordt, zal deze weerstand worden aangekaart en geanalyseerd. Ontstaat er dan alsnog een goede commitment, dan wordt de mediation voortgezet. En wat dan bij een goede afronding van een mediation bijdraagt aan een op het gemedieerde punt conflictvrije toekomst, is dat de partijen beseffen dat beiden iets hebben moeten inleveren, onder het motto: “met schijnbaar iets minder voor mezelf uiteindelijk meer voordeel voor beiden”. Waar geen win-win-situatie tot stand komt, blijven conflicten vaak (ook psychisch) sluimeren, en zal er uiteindelijk sprake zijn van een verlies-verlies-situatie.

​

Als u meer wilt weten over mediation in mijn praktijk, neem dan gerust contact met mij op. Ik licht graag één en ander toe.